Ηπειρωτικός Αγών, του Γιάννη Πάσχου, ολόκληρο το άρθρο εδώ

Αν κάποιος επιχειρούσε να χωρέσει σε ένα σύνθημα ή ένα μότο όσα συμβαίνουν το τελευταίο καιρό με τη λίμνη, πολύ πιθανό να κατέληγε στον τίτλο του παρόντος κειμένου: «Όσο πιο κοντά, όσο πιο ρηχά, τόσο πιο καλά». Αν επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε το σύνθημα με αριθμούς, σημαίνει κατάργηση του ορίου των 469,54 μέτρων (το υψόμετρο που είναι τοποθετημένος ο υπερχειλιστής της λίμνης και καθορίζει το βάθος της) και κατάργηση ακόμη, της ζώνης προστασίας των 300 μέτρων περιφερειακά της λίμνης.(…)

Η ήδη επιβαρυμένη λίμνη μας με επιπρόσθετη, περιφερειακή, οποιουδήποτε είδους πίεση και με παράλληλη μείωση ακόμη περαιτέρω του βάθους της θα εξελιχθεί σταδιακά σε μια εντελώς αφιλόξενη περιοχή, της οποίας τα πρώτα σημάδια ήδη διαπιστώσαμε με την έκρηξη των κυανοφυκών το καλοκαίρι του 2006.

Αντί λοιπόν να γίνονται συνεχώς εκπτώσεις στην προστασία της λίμνης και αντί να προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την λίμνη (αν είναι δυνατόν!) στην πόλη, στις οικιστικές και άλλες ανάγκες που προέκυψαν με τα χρόνια, καλό είναι να σκεφθούμε ακριβώς αντίθετα. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πολιτικές μας και οι φιλοδοξίες μας, θα πρέπει να προσαρμοστούν στις ανάγκες της λίμνης, αν θέλουμε να έχουμε, έστω και μια αμυδρή ελπίδα, τα παιδιά μας να μην αντικρίζουν πίσω από διπλά, ερμητικά κλεισμένα τζάμια κάποιου δωματίου ενός νέου πολυτελούς παραλιμνίου ξενοδοχείο έναν απέραντο βούρκο.